آمپلی فایرها کلاس‌های مختلفی دارند که برخی از مهمترین آنها عبارت‌اند از:
1. آمپلی فایر کلاس A
این مدل آمپلی فایر دارای دستگاه‌های ساده‌ای است که کار کردن با آن را آسان‌تر می‌کنند.
در کلاس A، دستگاه‌های خروجی، چرخه‌ی 360 درجه‌ای را برای یک شکل از طول موج ایجاد می‌کنند. این کلاس را می‌توان مدلی باکیفیت دانست، ولی با این حال بازدهی پایین‌تری دارد و کار آن را با محدودیت روبه‌رو می‌کند. بازدهیِ کم باعث می‌شود تا انرژی بیشتری هدر برود.
در آمپلی فایر کلاس A، تزانزیستورهای خروجی باید همیشه در حالت فعال باشند و حتی در صورت نبود سیگنال خروجی، منبع تغذیه باید جریان الکتریکی را به آمپلی فایر ارسال کند. به همین دلیل دستگاه داغ می‌شود و معمولا هم بازده کمتری دارد. این موضوع مخصوصا در توان‌های بالا خودش را بیشتر نشان می‌دهد و باعث شده که اکثرا در توان پایین از آن استفاده کنند.
پاسخ فرکانسی این آمپلی فایر از نوع خطی محسوب می‌شود و به همین دلیل به فرکانس‌هایی با دامنه ضعیف حساسیت نشان می‌دهد. در بیشتر مواقع از آن برای بعضی از اسپیکرهای مانیتورینگ و برخی از هدفون‌ها استفاده می‌شود، زیرا آنها توان بالایی نیاز ندارند و در این صورت تقویت کننده خیلی گرم نمی‌شود.
2. آمپلی فایر کلاس B
در کلاس قبلی، دستگاه‌ها به شکل همزمان از ظرفیت کامل خود استفاده می‌کردند. اما در آمپلی فایر کلاس B اینطور نیست و در هر زمان فقط برخی از خروجی‌ها، ظرفیت صد در صدی را به کار می‌برند. با اینکه این مدل نسبت به مدل قبلی دارای بازدهی بیشتر است، ولی کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. زیرا اعوجاج آن بالاست و کیفیت صدای پایین‌تری هم دارد.
3. آمپلی فایر کلاس AB
همانطور که از اسم آن پیداست، ترکیبی از دو مدل قبلی است، ولی معایب آنها را ندارد. بنابراین می‌توان آمپلی فایر AB را یکی از بهترین کلاس های آمپلی فایر ها دانست. در این‌جا ترانزیستورها به صورت دائم روشن نیستند و همیشه هم خاموش نیستند که پدیده اعوجاج رخ بدهد. بلکه در زمان‌های لازم روشن یا خاموش می‌شوند تا دستگاه‌ها داغ نشوند و مشکلی برای کیفیت صدا به وجود نیاید.
4. آمپلی فایر کلاس C
بهترین حالت برای یک تزانزیستور زمانی است که در آستانه روشن شدن قرار می‌گیرد. شاید بتوان آن را حالتی مثل استندبای کامپیوتر دانست، یعنی نه خاموش است و نه کاملا روشن. همین باعث شده که در بین انواع کلاس آمپلی فایر های خوب قرار بگیرد. عملکرد کلاس C به این گونه است که با دریافت سیگنال روشن شده و آن را تقویت می‌کند. در این صورت توان آن به هدر نمی‌رود. اگر به دنبال یک تقویت کننده با بازدهی بالا و با کیفیت خروجی مناسب هستید، حتما این مدل را نیز امتحان کنید.
5. آمپلی فایر کلاس D
این مدل از آمپلی فایرها با مدل‌های عنوان شده قبلی یک تفاوت اصلی دارد، به جای ترانزیستور از سویچینگ استفاده می‌شود. یعنی ترانزیستور آنها عملکردی شبیه به کلید دارد و می‌تواند کاملا باز یا بسته باشد. آپلی کلاس D جزو کلاس های آمپلی فایر مرغوب به حساب می‌آید، به شرطی که طراحی آن به شکلی اصولی صورت بگیرد.
6. آمپلی فایر کلاس G
در گذشته تقویت کننده‌ها خیلی محدودتر بودند و مدل‌های کمتری را دربر میگرفتند. ولی امروزه کلاس آمپلی فایر ها بیشتر شده و همگی رو به بهتر شدن هستند. یکی از این مدل‌های پر کاربرد، کلاس G است و در توان‌های بالا هم استفاده می‌شود. این کلاس را می‌توان مشابه با مدل ab دانست، با این فرق که در آن چندین منبع تغذیه قرار می‌گیرند.
بنابراین اگر سیگنال ورودی پایین باشد، ولتاژ پایین برای منبع تغذیه به کار می‌رود. البته هر چه که سطح سیگنال بالاتر برود، باز هم آمپلی فایر به‌طور خودکار ولتاژ مناسبی را برای آن به وجود می‌آورد. از دیگر مزایای آن می‌توان گفت که فقط در مواقع نیاز از حداکثر توان خود استفاده می‌کند و در این صورت به دستگاه فشار زیادی وارد نمی‌شود.
7. آمپلی فایر کلاس H
این آمپلی فایر نوعی طراحی شده است که در آن ولتاژ منبع تغذیه برای منابع خروجی، به خوبی بهینه شده‌اند. این کار باعث می‌شود تا ولتاژ منبع تغذیه همیشه در سطح پایینی قرار داشته باشد تا اتلافی در بخش سیگنال‌های خروجی رخ ندهد. در واقع این کلاس طوری طراحی شده که راندمان طبیعی خود را داشته باشد و شاید توان خروجی را خیلی مد نظر قرار ندهد. آمپلی فایر کلاس H نسبتا پیچیده است و به مدارهای کنترل بیشتری نیاز دارد.