ترانزیستور (به انگلیسی: transistor) یک قطعهٔ الکترونیک ساخته شده از مواد نیم‌رسانا است که دارای سه‌پایه است و برای تقویت یا کلید سیگنال‌های الکتریکی و قدرت استفاده می‌شود. ترانزیستور یکی از افزاره‌های حالت‌جامد است که از مواد نیم‌رسانا مانند سیلیسیم و ژرمانیم ساخته می‌شود. یک ترانزیستور در ساختار خود دارای پیوندهای نوع N و نوع P است.
ترانزیستورها به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند: ترانزیستورهای اتصال دوقطبی (BJT) و ترانزیستورهای اثر میدانی (فِت). اِعمال جریان در بی‌جی‌تی‌ها، و ولتاژ در فِت‌ها بین ورودی و پایانه مشترک، رسانایی بین خروجی و پایانه مشترک را افزایش می‌دهد، از این‌رو سبب کنترل شدت جریان بین آن‌ها می‌شود. مشخصات ترانزیستورها به نوع آن‌ها بستگی دارد. شکل ظاهری ترانزیستورها با توجه به توان و فرکانس کاری متفاوت است.
در مدارهای آنالوگ، ترانزیستور در تقویت‌کننده‌ها (در تقویت سیگنال‌هایی مانند صوت، تصویر، رادیویی …) و منابع تغذیه تثبیت‌شده خطی و غیرخطی (منبع تغذیه سوییچینگ) به کار می‌رود. در مدارهای دیجیتال از ترانزیستورها به عنوان سوییچ (کلید) الکترونیکی استفاده می‌شود. امروزه ترانزیستورها به ندرت جداگانه، بلکه به‌هم‌پیوسته در مدارهای مجتمع یک‌پارچه به کار می‌روند. مدارهای دیجیتال شامل گیت‌های منطقی (logic gates)، حافظه با دسترسی تصادفی (RAM)، ریزپردازنده‌ها و پردازنده‌های سیگنال دیجیتال (DSP) هستند.
ترانزیستور بی‌جی‌تی دارای سه‌پایه به نام‌های: بِیس (پایه) (به انگلیسی: Base)، کُلِکتور (جمع‌کننده) (به انگلیسی: Collector) و اِمیتر (منتشرکننده) (به انگلیسی: Emitter) است.